Wala ang Sangken sa labas ng mga mata.

Nasa loob. Nasa sa atin ang Sangken.

At kung tayo pa rin ang dating tumitingin sa Sangken, makikita natin ang Sangken sa kahit saan.

Kahit saan.

Sa kahit anong uri ng kagandahan.

(Walang bituin sa Maynila. Mga butil lang ng liwanag na pinilit likhain ng mga tao. Dulot sa pangangailangan ng liwanag.)

Parang may nabasa na akong tulang ganyan ang title "Walang Bituin sa Maynila" o baka pols memori, kahit na, ang gandang thought

Wander : Ikaw yung nakahaylayt na walang bituin sa lungsod. Dulot nang sabi ata ni Ser Idol mo.

Pero wala talagang bituin dito. Puro mga tuldok ng ilaw galing sa mga poste, sasakyan, construction, gusali at mga barko.

Ah, oo nga, sabi ni Ser Jun

Hindi ko makita ang ganda ng city scape, mga kwadradong burol na gawa sa konkreto at bakal,

Sa Dagat, sa gitna ng dagat nakatira lahat ng bituin, kung sa lupa para lang tong bintana, sa dagat parang kumot na nakatalukbong sa lahat

Pag dumadating ang gabi. Magkarugtong ang kalawakan ng lupa at ng dagat. Nagiging bituin ang mga bumbilya.

Nagiging hindi mapagkait na bulalakaw ang dahan-dahan na pagdaan paggalaw ng mga bangka.

Dahil, mabagal ang galaw ng liwanag nila, haha.

Pero, sa nakikita ko ngayon. Biniyayaan ng langit ang lupa ng sarili nitong mga bituin.

Marahil sagot sa pagmamakaawa na sa gitna ng mapanlihim na lungsod.... ay may masinaan namang mga bituin.

Bituin na hindi maitatago ng mga ulap, nabubuhay sa gitna ng mga kable ng kuryente at gusali,

Ang pinaka mahusay na nagawa ng tao, ay nang madiskubre nyang kaya nya gumawa ng sarili nyang liwanag

Tama, walang ulap na kumukubli. tanging mga poste, mga gusali, mga tao, mga saksakyan...

ang bumubuhay at pumapatay, ang nagpapaindip indip,, sa mga mumunting mga kaliwanagan.

Sige, Ernest. Alis na ko. Salamat ng marami. Babay.

hadlang ng tao sa liwanag na dulot ng tao din